Ή η αυτοτιμωρία του να είσαι Έλληνας
Ένας υπέροχος διαγωνισμός ταλέντου διεξάγεται αυτήν την περίοδο στην χώρα μας, στον οποίο η ανταγωνιστικότητά μας φαίνεται να είναι καλύτερη συγκριτικά με τις αναπτυγμένες χώρες που τόσο προσπαθούμε να μιμηθούμε.
Τις δύσκολες αυτές ώρες, τις περνάμε συγκρινόμενοι τα δράματά μας. Υπάρχει φαίνεται μια άγραφη κλίμακα που μοιραζόμαστε στο κοινωνικό ασυνείδητό μας, με την οποία μπορούμε επιτέλους να μπούμε σε μια σειρά αυξανόμενης δυσκολίας.
Με κριτήριο την ύπαρξη ή όχι δουλειάς
Αυτός που έχει δουλειά και πληρώνεται, ό, τι δουλειά και να έχει και όσο να πληρώνεται, δεν τολμάει να διαμαρτυρηθεί για κακές συνθήκες εργασίας, χαμηλό μισθό, πολλές και απλήρωτες υπερωρίες κλπ, γιατί αυτοί που εργάζονται, αλλά δεν πληρώνονται τον τελευταίο καιρό πέφτουν να τον φάνε: «Μην μιλάς, έχεις δουλειά και πληρώνεσαι!», «Σκάσε και δέξου ό, τι σου κάνει το αφεντικό και να λες και ευχαριστώ που σε πληρώνει!».
Κι αυτός, όμως, που έχει δουλειά και δεν πληρώνεται, δεν μπορεί να ανοίξει το στόμα του να διαμαρτυρηθεί γιατί οι άνεργοι θα πέσουν να τον φάνε: «Ναι, αλλά έχεις δουλειά! Εμείς που δεν έχουμε τι να πούμε;». «Σκάσε και δέξου ό, τι σου κάνει το αφεντικό και να λες και ευχαριστώ που έχεις δουλειά!»
Ο άνεργος που έχει κάποιο παραπάνω πτυχίο ή χαρτί, από την άλλη, ή παραπάνω εμπειρία δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί που δεν έχει δουλειά, γιατί θα πέσουν να τον φάνε όποιοι έχουν ένα χαρτί ή λίγη εμπειρία λιγότερα: «Ναι, αλλά εσύ έχεις προσόντα ή εμπειρία, εγώ που έχω λιγότερα είναι ακόμα πιο δύσκολο να βρω δουλειά!»
Με κριτήριο τις απολαβές και τις υποχρεώσεις
«Μα παίρνω 600€ κι εσύ 1000€!»
«Ναι, αλλά εγώ έχω δύο δάνεια κι εσύ κανένα!»
«Ναι, αλλά εσένα δουλεύει και η γυναίκα σου!»
«Ναι, αλλά εγώ έχω δύο παιδιά!»
«Ναι, αλλά εγώ δεν έχω ξεπληρώσει ακόμα το αυτοκίνητο!»
«Ναι, αλλά εγώ έχω άρρωστους και τους γονείς μου και τρέφω κι αυτούς εκτός απ'τα παιδιά μου!»
...
Και η λίστα ποτέ δεν τελειώνει. Σε ρυθμό και μελωδία «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Δεν ξέρω αν δεν μπορεί να πεθάνει, πάντως σίγουρα μπορεί να υποφέρει.
Γιατί δεν με ενδιαφέρει τι λέει η προπαγάνδα, πρακτικά αυτό που βλέπω είναι ότι η κοινωνία υποφέρει. Δεν έχω εγώ γνωστούς και φίλους που χαλούσαν ποτέ τριχίλιαρα (ευρώ, γιατί για δραχμές λίγα είναι) στα μπουζούκια. Ούτε κανένας στον σχολείο μου είχε τρία σπίτια, κότερα και φεράρι. Είδα κάνα δυο «μέσα», αλλά για δουλειές το πολύ αξιοπρεπείς, όχι καμία από αυτές που βλέπουμε με τα πενήντα χιλιάρικα ευρώ το χρόνο.
Είχα επιχειρηματίες στη γειτονιά που πότε έκοβαν αποδείξεις πότε όχι, αλλά μαγαζάκια της γειτονιάς ήταν και κανείς από αυτούς δεν έκανε καμιά τρελή περιουσία. Αντιθέτως, έκλεισαν ο ένας μετά τον άλλον μέσα σε αυτά τα ρημαδιασμένα χρόνια κι όχι γιατί είχαν υπερχρεωθεί με τεράστια καταναλωτικά δάνεια που έφαγαν σε τζακούζια στη Μύκονο, αλλά γιατί δεν έβλεπαν πελάτη ούτε με το κιάλι.
Δεν ξέρω πού είναι αυτοί που «τρώνε», εγώ πάντως μόνο από την τηλεόραση τους βλέπω. Μικροαπάτες, μικροφοροδιαφυγές, μικρομίζες, μικρομέσα, μικρολαδώματα, ναι. Η τάξη μεγέθους των ποσών, όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί. Η προσπάθεια θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνη.
Και συνεχίζουμε, λοιπόν, να τρώμε τα λυσσακά μας, λυσσόντας για κάποιου είδους λύτρωση μέσα από την «τιμωρία» κάποιου όχι και τόσο διαφορετικού. Σκλάβοι που η μόνη τους φιλοδοξία είναι να δουν τον διπλανό τους να μαστιγώνεται.
Τα στοιχήματα, όμως, ποιος τα βάζει; Ποιος κερδίζει από τον διαγωνισμό αυτό; Σίγουρα όχι οι συμμετέχοντες.
Η απόλυτη ρήξη της κοινωνικής συνοχής είναι και η τελευταία πράξη του μεταπολιτευτικού κωμικοδράματος.
Επειδή έχουμε αποδεχθεί την προπαγάνδα de facto και άρα το μόνο που μπορεί να γίνει για να βελτιωθεί η ζωή μας είναι να απολυθούν εργαζόμενοι και να κοπούν μισθοί, να ιδιωτικοποιηθούν όλα με αποτέλεσμα δύο σε ένα, σαν σαμπουάν με μαλακτικό μαζί: Και την πίτα χορτάτη (να μειωθούν κατά πολύ οι «σπατάλες» του κράτους σε τρίβιαλ πραγματάκια, όπως παιδεία, υγεία και άλλα ανέκδοτα) και το σκύλο ολόκληρο (να δουλέψουν όλα ρολόι αφού γίνουν ιδιωτικά). Να ξεπουληθεί ό,τι δημόσια (μπλιαχ, μπλιαχ, βρώμικη λέξη) περιουσία υπάρχει (Λογικό δεν είναι; Εμείς πουλάμε τα χρυσαφικά μας, να πουλήσει και κάτι το κράτος!).
Επειδή έχουμε αποδεχθεί την προπαγάνδα de facto, δεν μπορούμε ούτε καν να διανοηθούμε ότι μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος (όχι «μία οικονομία», ένας «κόσμος»), όπου όλοι έχουν μία δουλειά και ένα μισθό της προκοπής. Δεν χρειάζεται κανένας να είναι άνεργος, κανένας να είναι άστεγος. Αλλά αυτά είναι βαφτισμένα αναρχικά ή ρομαντικά ή ουτοπικά (Ως μέτρο σύγκρισης, αναφέρω ότι το να περιμένουμε από τη Γερμανία και το ΔΝΤ να μας σώσουν θεωρείται απόλυτη ένδειξη πνευματικής διαύγειας).
Και αντί να θέλουμε όλοι άνθρωποι να έχουν φαγητό, στέγη, παιδεία, υγεία, αγάπη και προδέρμ... ψάχνουμε από ποιον διπλανό να κόψουμε τι.
No comments:
Post a Comment