Σήμερα μου τηλεφώνησε το Παρελθόν.
Σκεφτόμουν κι εγώ να το πάρω αυτές τις μέρες. Είχαμε πολύ καιρό να μιλήσουμε και ήθελα να μάθω τι κάνει. Θα μπορούσε κανείς να πει πως είχαμε χωρίσει. Όχι επεισοδιακά, αλλά ούτε και με τον καλύτερο τρόπο. Καλώς ή κακώς, είχα φτάσει στο σημείο να πρέπει να το αφήσω πίσω μου για να προχωρήσω. Δεν έχει σημασία αν και ποιος είχε δίκιο ή άδικο, ό, τι κι αν σημαίνουν αυτές οι λέξεις.
Και πράγματι αφήνοντάς το πίσω μπόρεσα να αποκτήσω έστω ένα Παρόν. Ήταν μια αρχή αυτή. Αυτό το Παρόν το έβρισκα και το έχανα για κάποιο καιρό. Μέχρι που μια μέρα κατάφερα να το κρατήσω. Κι έτσι, κρατώντας το Παρόν και κάθε Παρόν, απέκτησα επιτέλους ένα Μέλλον.
Αυτό το νεογέννητο Μέλλον τώρα πρέπει να το προστατεύσω μέχρι να δυναμώσει και να ωριμάσει. Μέχρι να μπορεί πια να θρέψει τον εαυτό του, να ανεξαρτητοποιηθεί. Ακόμα είναι πολύ εύθραυστο, πολύ αδύναμο και εύκολα μπορεί να σβήσει, όπως εκείνη η μικρή, πρώτη σπίθα, που μόνο αν την προσέξεις πολύ και την ταΐσεις σωστά θα σου δώσει μια φωτιά.
Τώρα, λοιπόν, που στέκομαι φρουρός μπροστά από το καινούριο μου Μέλλον, με θυμήθηκε το Παρελθόν. Ήταν τόσο περίεργο, πόσο δύσκολο και ταυτόχρονα εύκολο ήταν να μιλάω μαζί του. Μέσα σε μια στιγμή γκρεμίστηκε ο τοίχος που είχα χτίσει. Θυμόμουν τα πάντα με απόλυτη διαύγεια, όλη τη διαδρομή μου από την αρχή μέχρι το εδώ. Και ήταν δύσκολο το πόσο εύκολο ήταν, πόσο οικείο. Επειδή έχω αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά που ιδωθήκαμε, αλλά όχι αρκετά. Το έχω προσπεράσει το Παρελθόν τόσο ώστε να έχω αποκτήσει μια ιδέα ενός Μέλλοντος, αλλά που δεν είναι απτό ακόμα, δεν έχει μια σταθερή υλική υπόσταση που θα μου έδινε σιγουριά.
Κι όταν σε καλεί το παρελθόν...
Καλείσαι να αναλογιστείς ποιος ήσουν και ποιος έγινες.
Καλείσαι να αποδεχτείς ποιος ήθελες να γίνεις και ποιος έγινες.
Καλείσαι να έρθεις αντιμέτωπος με το ποιος θέλεις να γίνεις.
Και πρέπει να έχεις τη δύναμη να μην απολογηθείς. Να μην μετανιώσεις. Να μην πτοηθείς. Να μην αμφισβητήσεις τις αποφάσεις σου.
Να σταθείς σταθερός, παρά την απογοήτευση που αναπόφευκτα θα νιώσεις για το πώς ήρθαν τα πράγματα. Να μην αποφύγεις να γευτείς αυτήν την απογοήτευση. Αποτελεί μέρος της ταυτότητάς σου. Ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις ουσιαστικά είναι να συμφιλιωθείς με εκείνον τον ταλαιπωρημένο εαυτό σου.
Πρέπει να ελένξεις τον φόβο που αναπόφευκτα θα σε κατακλύσει η υπενθύμιση της αποτυχίας σου. Πρέπει να δαμάσεις τον φόβο για μια επόμενη αποτυχία.
Επειδή αν ενδώσεις στον φόβο θα έχεις ήδη αποτύχει.
Σκεφτόμουν κι εγώ να το πάρω αυτές τις μέρες. Είχαμε πολύ καιρό να μιλήσουμε και ήθελα να μάθω τι κάνει. Θα μπορούσε κανείς να πει πως είχαμε χωρίσει. Όχι επεισοδιακά, αλλά ούτε και με τον καλύτερο τρόπο. Καλώς ή κακώς, είχα φτάσει στο σημείο να πρέπει να το αφήσω πίσω μου για να προχωρήσω. Δεν έχει σημασία αν και ποιος είχε δίκιο ή άδικο, ό, τι κι αν σημαίνουν αυτές οι λέξεις.
Και πράγματι αφήνοντάς το πίσω μπόρεσα να αποκτήσω έστω ένα Παρόν. Ήταν μια αρχή αυτή. Αυτό το Παρόν το έβρισκα και το έχανα για κάποιο καιρό. Μέχρι που μια μέρα κατάφερα να το κρατήσω. Κι έτσι, κρατώντας το Παρόν και κάθε Παρόν, απέκτησα επιτέλους ένα Μέλλον.
Αυτό το νεογέννητο Μέλλον τώρα πρέπει να το προστατεύσω μέχρι να δυναμώσει και να ωριμάσει. Μέχρι να μπορεί πια να θρέψει τον εαυτό του, να ανεξαρτητοποιηθεί. Ακόμα είναι πολύ εύθραυστο, πολύ αδύναμο και εύκολα μπορεί να σβήσει, όπως εκείνη η μικρή, πρώτη σπίθα, που μόνο αν την προσέξεις πολύ και την ταΐσεις σωστά θα σου δώσει μια φωτιά.
Τώρα, λοιπόν, που στέκομαι φρουρός μπροστά από το καινούριο μου Μέλλον, με θυμήθηκε το Παρελθόν. Ήταν τόσο περίεργο, πόσο δύσκολο και ταυτόχρονα εύκολο ήταν να μιλάω μαζί του. Μέσα σε μια στιγμή γκρεμίστηκε ο τοίχος που είχα χτίσει. Θυμόμουν τα πάντα με απόλυτη διαύγεια, όλη τη διαδρομή μου από την αρχή μέχρι το εδώ. Και ήταν δύσκολο το πόσο εύκολο ήταν, πόσο οικείο. Επειδή έχω αλλάξει πολύ από την τελευταία φορά που ιδωθήκαμε, αλλά όχι αρκετά. Το έχω προσπεράσει το Παρελθόν τόσο ώστε να έχω αποκτήσει μια ιδέα ενός Μέλλοντος, αλλά που δεν είναι απτό ακόμα, δεν έχει μια σταθερή υλική υπόσταση που θα μου έδινε σιγουριά.
Κι όταν σε καλεί το παρελθόν...
Καλείσαι να αναλογιστείς ποιος ήσουν και ποιος έγινες.
Καλείσαι να αποδεχτείς ποιος ήθελες να γίνεις και ποιος έγινες.
Καλείσαι να έρθεις αντιμέτωπος με το ποιος θέλεις να γίνεις.
Και πρέπει να έχεις τη δύναμη να μην απολογηθείς. Να μην μετανιώσεις. Να μην πτοηθείς. Να μην αμφισβητήσεις τις αποφάσεις σου.
Να σταθείς σταθερός, παρά την απογοήτευση που αναπόφευκτα θα νιώσεις για το πώς ήρθαν τα πράγματα. Να μην αποφύγεις να γευτείς αυτήν την απογοήτευση. Αποτελεί μέρος της ταυτότητάς σου. Ο μόνος τρόπος να προχωρήσεις ουσιαστικά είναι να συμφιλιωθείς με εκείνον τον ταλαιπωρημένο εαυτό σου.
Πρέπει να ελένξεις τον φόβο που αναπόφευκτα θα σε κατακλύσει η υπενθύμιση της αποτυχίας σου. Πρέπει να δαμάσεις τον φόβο για μια επόμενη αποτυχία.
Επειδή αν ενδώσεις στον φόβο θα έχεις ήδη αποτύχει.
No comments:
Post a Comment