Let('s) go

Και να που βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα δίλημμα...

Πρέπει να τρέξεις. Πρέπει να τρέξεις γρήγορα, πολύ γρήγορα, όσο πιο γρήγορα μπορείς. Όχι για να αποφύγεις, αλλά για να προλάβεις. Υπάρχει ένα τρένο κάπου μπροστά, φορτωμένο με τα όνειρά σου στο πρώτο βαγόνι, τις δυνατότητές σου στο τελευταίο.

Αλλά έχεις ένα βαρύ σάκο στους ώμους. Με πράγματα που έχουν μεγάλη σημασία για σένα, παρ' ολο που το μόνο που σου έχουν δώσει μέχρι τώρα, εκτός από το βάρος τους, είναι τη συναισθηματική ικανοποίηση που νιώθεις απλώς και μόνο επειδή τα έχεις μαζί σου. Κανονικά θα είχαν κάτι να σου προσφέρουν. Γι' αυτό δέθηκες μαζί τους, για τα πόσα είχατε να προσφέρετε ο ένας στον άλλον. Αυτά θα σου έδιναν την ειδικότητά τους κι εσύ την ευκαιρία να την εξασκήσουν.

Αλλά το ρολόι που σε γοήτευσε αποφάσισε να μην δείχνει την ώρα για σένα. Η πυξίδα που ξεχώρισες αποφάσισε να μην σου δείχνει το βορρά. Ο χάρακας που θαύμασες έκρυψε τις υποδιαιρέσεις του, τα τούβλα που σε εντυπωσίασαν δεν δέχονται να κάτσουν το ένα πάνω ή δίπλα στο άλλο.

Δεν θα τους ήταν τίποτα το να κάνουν αυτά για τα οποία προορίζονταν. Δεν περίμενες κάτι παράλογο ή υπερβολικό ή αδύνατο από αυτά. Περίμενες να είναι αυτό είναι, αυτό που είπαν τα ίδια ότι ήθελαν.

Περίμενες το ρολόι να συνεχίσει να δείχνει την ώρα, όπως έκανε όταν το πρωτοβρήκες, όπως το ίδιο είπε ότι θα ήθελε να κάνει για σένα αν το έπαιρνες μαζί σου. Είχατε χαρεί και οι δύο τότε που είχατε βρει ο ένας τον άλλον. Ή τουλάχιστον αυτή την εντύπωση σου έδωσε. Το ίδιο έγινε και με την πυξίδα. Είχατε συζητήσει ώρες ολόκληρες για το πόσα θα μπορούσατε να πετύχετε μαζί. Εσύ θα έβαζες τους προορισμούς και η πυξίδα τον τρόπο να τους φτάσετε. Ακόμα θυμάσαι πόσο χάρηκαν κάθε ένα από τα πράγματα που κουβαλάς όταν αποφασίσατε να συμπορευτείτε.

Όταν τα συνάντησες σε εκτίμησαν, σε θαύμασαν, σε ξεχώρισαν ακριβώς όπως κι εσύ αυτά. Αλλά όλα αυτά σταμάτησαν να ισχύουν από τη στιγμή που τα πήρες μαζί σου. Δεν ξέρεις γιατί, αλλά σταμάτησαν να είναι αυτό που είναι. Αρνούνται να είναι αυτό που είναι. Δεν είναι ότι δεν μπορούν, ότι κουράστηκαν, ότι σταμάτησες να τα εκτιμάς, να τα θαυμάζεις. Εκείνα σταμάτησαν να σε εκτιμούν, να σε θαυμάζουν. Να σε σέβονται.

Αλλά εσύ τα κουβαλάς. Γιατί δεν θέλεις να τα αφήσεις. Γιατί θέλεις να τα έχεις μαζί σου. Ίσως γιατί έχεις την ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή θα σε εκτιμήσουν ξανά. Ίσως, ακόμα και χωρίς την ελπίδα, απλώς δεν θα μπορούσες να τα αποχωριστείς λόγω αυτών που συμβολίζουν. Ίσως νιώθεις ότι είναι προδωσία, έστω κι αν εκείνα δεν σε υπολογίζουν, το να τα παρατήσεις στη μέση του πουθενά, απλώς επειδή θα σου είναι πιο εύκολο να περπατάς χωρίς αυτά.

Σε κάνει αυτό ανόητο; Το να είσαι πιστός;
Και θα σε κάνει αυτό συνετό; Το να αποσυνδεθείς;

Δεν είναι ανοησία να θυμάσαι, να πιστεύεις σε κάτι που υπήρξε κάποια στιγμή. Είναι ανοησία, όμως, να μην αναγνωρίζεις ότι δεν υπάρχει πια. Κι αν δεν υπάρχει πια, τότε στην ουσία δεν το έχεις για να το αφήσεις. Σε έχει ήδη αφήσει εκείνο.

Και τελικά τι είναι πιο δύσκολο να αφήσεις πίσω; Τον σάκο ή την ελπίδα ότι μπορεί λίγο πιο κάτω να αποδειχθεί ότι δεν ήλπιζες μάταια; Τον σάκο ή την αγάπη σου για αυτόν; Τον σάκο ή τον εαυτό σου που ορίζεται από αυτήν την αγάπη;

Αυτά ακριβώς πρέπει να αφήσεις, λοιπόν: Την ελπίδα, την αγάπη σου και τον εαυτό σου που ανήκει σε αυτήν.

Ο δρόμος της εξέλιξης θέλει ταυτόχρονα προσπάθεια και παύση προσπάθειας. Πρέπει να προσπαθήσεις, πρέπει να τρέξεις, αλλά πρέπει να σταματήσεις να παλεύεις, να σταματήσεις να πολεμάς τη φυσική σου πορεία. Γιατί η προσπάθεια, το τρέξιμο, είναι η φυσική σου πορεία και, όσο κρεμιέσαι από τα λουριά του σάκου σου τόσο όσο ο σάκος κρεμιέται από τους ώμους σου, πας αντίθετα σε αυτήν. Πρέπει να αφεθείς. Πρέπει να σταματήσεις, όπως είναι κανονικά η φυσική σου τάση, να προσπαθείς να κρατηθείς από χαμένες προοπτικές. Απλώς μέχρι τώρα, όσο πιο πολύ η φυσική σου αντίδραση είναι να κατεβάσεις το σάκο, τόσο πιο πολύ πανικοβάλλεσαι και τον σφίγγεις ακόμα πιο σφιχτά.

Γιατί; Τι σε φοβίζει στο να κατεβάσεις το σάκο των χαμένων προοπτικών από την πλάτη σου; Τι φοβάσαι στο να αφήσεις κάτι που δεν έχεις; Τι φοβάσαι στο να κάνεις αυτό που είναι καλό για σένα;

Την αλλαγή. Φοβάσαι να γίνεις ο διαφορετικός άνθρωπος που θα είσαι απλώς και μόνο αφού πάρεις την επιλογή να τον αφήσεις πίσω. Φοβάσαι το κάθε βήμα που θα σε απομακρύνει όλο και περισσότερο, που θα σε κάνει όλο και πιο διαφορετικό άνθρωπο. Γιατί θα αλλάξεις αν τον αφήσεις πίσω, αυτό είναι σίγουρο. Προς το καλύτερο ή το χειρότερο ποιος μπορεί να ξέρει, ποιος είναι σε θέση να κρίνει; Πόσο συχνά μία αλλαγή είναι απόλυτα προς το καλύτερο ή το χειρότερο; Η ζωή δεν είναι μονοδιάστατη, δεν πάει μόνο προς δύο κατευθύνσεις.

Και γιατί φοβάσαι αυτήν την αλλαγή; Δεν είναι μόνο ο φόβος του αγνώστου που σε κρατάει εδώ. Είναι και ότι δεν νιώθεις έτοιμος να αντιμετωπίσεις, να αναγνωρίσεις την αποτυχία, τη λήξη μιας ιστορίας. Δεν νιώθεις έτοιμος να αποδεχτείς ότι δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρχει τίποτα άλλο να μπορεί να γίνει.

Το δίλημμα άρα έχει ως εξής: Να κρατήσεις το σάκο, να μείνεις ίδιος και στοιχειωμένος από τα φαντάσματα των χαμένων προοπτικών του χτες με την ελπίδα ότι μπορεί να μην έχουν χαθεί οριστικά και με το κόστος ότι θα σου είναι πολύ πιο δύσκολο να προλάβεις το τρένο που τρέχει μπροστά σου ή να αφήσεις το σάκο, να αφεθείς να εξελιχθείς σε μία άγνωστη, καινούρια, αυριανή έκδοση του εαυτού σου με άλλες, μη σπαταλημένες και μη κουρασμένες προοπτικές και με καλύτερες πιθανότητες να τις προφτάσεις; Και τα δύο είναι εξίσου άυλα. Και τα δύο είναι εξίσου αβέβαια.

Αλλά, όσο κι αν φοβάσαι, όσο κι αν θέλεις, όσο κι αν αγαπάς τον σάκο σου, όσο κι αν θέλεις να ελπίζεις... ξέρεις ποια είναι η απάντηση. Δεν υπάρχει δίλημμα στην πραγματικότητα. Το δίλημμα είναι αποτέλεσμα της ανάγκης σου να νομίζεις ότι έχεις επιλογές. Αλλά ο δρόμος είναι μονόδρομος.




Πρέπει να τρέξεις. Και πρώτα πρέπει να αφεθείς.






Άσε το σάκο. Βγάλε το περιττό βάρος από τους ώμους σου. Άσε τα φαντάσματα. Και τρέξε. Τρέξε πιο γρήγορα απ' όσο έχεις τρέξει ποτέ, πιο γρήγορα απ' όσο θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ότι είναι δυνατό. Τρέξε να βρεις το τρένο των καινούριων δυνατοτήτων σου.

Let go...


and let's go.

Και θα σε δω στο τρένο...